De smaak van frambozen

 TIJD, in eb en vloed Na de zomervakantie brak een onrustige, lastige, ingewikkelde tijd aan.  Twee serieuze opnames in het AVL, kort op elkaar, volgden elkaar op. Niet voor een paar dagen. Welnee, gewoon meteen IC en daarna door naar een reguliere afdeling. Weken. Augustus opgenomen. De 17e verjaardag van Rink gemist. September. De verjaardag van mijn mama gemist.  Woensdag 28 september mocht ik naar huis. Een warm, sluitend, professioneel maar ook bijzonder lief netwerk had zich al in gang gezet. Líefste familie en vrienden die elke dag koken, de huisarts die samen met Thuiszorg alle medische zaken als geen ander oppakt en regelt. En daar, als spil, Frankie die helpt met bed regelen, rolstoel, medicatie…en een ongekende ondersteuning geeft bij alle (praktische) zaken die je maar kunt bedenken. Om de emotionele kant niet te vergeten! Wat zien, horen en voelen we elkaar intens.  Mijn lijf is zo verzwakt. Aardig wat jasjes uitgedaan, iets met vet- en spiermassa en ‘sneeuw voor de zon’.

Drie weken aan de kust! Wat heb ik weer genoten van het buiten zijn, het geluid van de golven op het strand, wat lekkers eten en drinken met z’n vieren op een (bereikbare) strandtent, een boek lezen, zand aan mijn voeten, een rennende Roef, 48 worden in het bijzijn van lieve familie, naar een schoonheidsspecialiste en kapper gaan, de zon op mijn huid voelen, het geluid van de specht horen in de hoge bomen naast het huisje, koerende duiven horen in de ochtend, schreeuwende en zwevende zwaluwen zien in de avond.  Zwemmende kids (dapper, jongens, want wat was het koud!) een ijsje eten, was buiten te drogen hangen.  Duinkonijntjes zien wegrennen, mooie bloemen in de berm zien, puur natuur rode bessen eten uit eigen tuin. Vriendinnen spreken.  Alles in het bijbehorende vakantie-tempo. Heerlijk.  Wat had ik graag over de duinen gefietst; met een rotgang er vanaf gezoefd, km’s per dag gemaakt. Ik had willen suppen, zwemmen, door stadjes slenteren. Een dag op het strand liggen.  Ik had dit jaa

  Een wat minder kunstzinnig ‘schrijfseltje’ want daarvoor ontbreekt de energie, maar wél even update.  Helaas wat meer dal dan hoogte.  Eind januari kon ik schrijven over mijn Corona ellende. Ik ben toen als een haas gaan revalideren om maar zo snel mogelijk weer aan de chemopillen te kunnen. Bloedonderzoek wees uit dat de tumormarkers weer op t ‘oude’ niveau terug waren, doordat ik twee maanden niets kon nemen.  Mijn longinhoud nam toe van startpunt-na-Corona 40% naar 80% in korte tijd, ik kon bijna een uur lopen per dag! Het was van korte duur.  Begin maart had ik pijnklachten in mijn zij. Van huisarts naar huisartsenpost, van vermoedens naar onduidelijkheden. Het bracht me uiteindelijk naar een AVL opname van een week in april.  Drie plekjes zijn daar bestraald, mijn linker onderrib mijn borstbeen en mijn rechter onderrib. Diverse morfine ‘soorten’ uitgeprobeerd. Opiaten en ik zijn geen beste vrienden. Nachtmerries ‘s nachts, en me zo vreselijk níet mezelf voelen dat ik de pleister

Hij zei het; ‘Suite 11 voor mevrouw Dronkert!’ Mjammie. Hopelijk een schoon bed en een schone jacuzzi, of beter nog, een mooie stortdouche. En vást een goed gevulde mini bar met vers fruit, mango smoothies en.....en misschien een manicure/pedicure behandeling erna! Ik ging bijna likkebaardend naar binnen. Hij zei het echt; Suite 11 voor mevrouw Dronkert!’ En ik moest nog een beetje gniffelen om dat ‘suite’.  Maar zo noemen ze deze isoleerkamer in de COVID gang van het VUmc.  Met gillende sirenes, scheurende banden door twee onvervalste Amsterdamse toppers erheen gebracht, al halverwege de trap thuis eraf geplukt en aan een enorme zuurstoffles gekoppeld.  Dag 12 van mijn COVID infectie en ik red het bijna niet meer. Twaalf dagen vecht mijn lijf nu tegen koorts, hoge koorts. Ik kan niets binnenhouden, geen water geen eten. Hoofdpijn, geur- en smaak weg. Dit is vele, vele malen erger dan ‘een griepgevoel’. Het gaat vreselijk op en neer en als je denkt, oh, iets beter. Vergeet het maar. Mi

  BESLISBOMEN EN PROTOCOLLEN  Kanker in een gezin met (jonge) kinderen; niemand die je vertelt, na die eerste schok van de diagnose, hoe je daarmee om kan gaan. Wat vertel ik wel? Wat vertel ik niet? Hóe vertel ik de dingen die ik wil vertellen?  Schema’s, protocollen of beslisbomen zijn hierbij niet aan de orde. En gelukkig maar. Want elk kind is anders, elke ouder is anders...om de factor ‘leeftijd van het kind’ maar niet te vergeten.  En toch heeft álles, twee kanten.  Ja; eerlijk en open zijn is fijn maar is het niet té zwaar voor je kind? Neem je niet álle gevoel van veiligheid en perspectief weg wanneer je met je kind alles deelt, zonder enig filter?  Onze jongens waren 10 en 7 toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis en er na een paar dagen als een ander mens uitkwam. In een andere wereld. Zie dat maar eens dan op een neutrale manier aan vier vragende en bezorgde, verdrietige ogen te vertellen.  Wij konden dat niet. We waren intens verdrietig. En bang. Tot in elke vezel.  We heb

GIERENDE BANDEN Het AVL is een huis vol emotie. Hoe kan het ook anders. Iédereen die er komt, is er vanwege dat ene afschuwelijke; kanker. Ziek zijn. Beter willen worden.   En toch weet je dat het een goede plek is om te zijn áls je zo ziek bent.  Afgelopen woensdag had ik weer een afspraak. Bloedprikken. Wegen, meten en een gesprek met mijn oncologe. Bekijken of de nieuwe medicatie, chemopillen, überhaupt aanslaat. Mijn lijf zat al anderhalve week vol ongezonde spanning, zeker na de laatste afspraak waar zo pijnlijk duidelijk werd dat ik de hormoonpillen zou moeten gaan inruilen voor zwaarder geschut. Weer een stapje verder de buik van dat monster in.  Het was druk op de poli. Komen en gaan van mensen. Jong, oud, ziek, niks-aan-te-zien, rolstoelen. Stugge blikken, open vizieren, pijn, neutrale uitdrukkingen.  Het spreekuur van mijn oncologe liep ineens uit. Van geen wachttijd naar zeker 25 minuten wachttijd. En ik wist wie ik naar binnen had zien gaan. Een jong meisje, net twintig, sa

  STORM OP ZEE Nou, daar sta ik dan. Met afschuwelijk nieuws aan het begin van de Borstkankermaand. Niks te vieren, jongens. Met je roze ‘feestje’.  Ik kreeg ‘m woensdag jl. snoeihard om mijn oren, de uitslag van de laatste PET-scan.  Een harde rechtse; uitzaaiingen zijn toegenomen. Een felle linkse; er is nu ook iets te zien in je lever. En een adembenemende laatste stoot in mijn maag; de anti hormoonmedicatie helpt niet meer, na bijna zes jaar. Je moet zo snel mogelijk starten met chemo tabletten. Daar hing ik, in de touwen van de AVL arena. Wezenloze blik, slappe benen, geen woord uit kunnen brengen, mijn armen links en rechts zoekend naar steun.  Geen traan laat ik. Ik moet door. Schouders eronder. Bijsluiter lezen want dit wordt écht serious business. De jongens overeind houden. Hulp van Frankie en anderen aanvaarden.  Tuurlijk zakken mijn schouders. Ben ik bang. Is alles in mij gespannen en vol afgrijzen en ongeloof.  Maar vanbinnen voel ik ook woede. Ik zou álles kunnen verscheu