BESLISBOMEN EN PROTOCOLLEN Kanker in een gezin met (jonge) kinderen; niemand die je vertelt, na die eerste schok van de diagnose, hoe je daarmee om kan gaan. Wat vertel ik wel? Wat vertel ik niet? Hóe vertel ik de dingen die ik wil vertellen? Schema’s, protocollen of beslisbomen zijn hierbij niet aan de orde. En gelukkig maar. Want elk kind is anders, elke ouder is anders...om de factor ‘leeftijd van het kind’ maar niet te vergeten. En toch heeft álles, twee kanten. Ja; eerlijk en open zijn is fijn maar is het niet té zwaar voor je kind? Neem je niet álle gevoel van veiligheid en perspectief weg wanneer je met je kind alles deelt, zonder enig filter? Onze jongens waren 10 en 7 toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis en er na een paar dagen als een ander mens uitkwam. In een andere wereld. Zie dat maar eens dan op een neutrale manier aan vier vragende en bezorgde, verdrietige ogen te vertellen. Wij konden dat niet. We waren intens verdrietig. En bang. Tot in elke vezel. We heb