BESLISBOMEN EN PROTOCOLLEN 

Kanker in een gezin met (jonge) kinderen; niemand die je vertelt, na die eerste schok van de diagnose, hoe je daarmee om kan gaan. Wat vertel ik wel? Wat vertel ik niet? Hóe vertel ik de dingen die ik wil vertellen? 

Schema’s, protocollen of beslisbomen zijn hierbij niet aan de orde. En gelukkig maar. Want elk kind is anders, elke ouder is anders...om de factor ‘leeftijd van het kind’ maar niet te vergeten. 

En toch heeft álles, twee kanten. 

Ja; eerlijk en open zijn is fijn maar is het niet té zwaar voor je kind? Neem je niet álle gevoel van veiligheid en perspectief weg wanneer je met je kind alles deelt, zonder enig filter? 

Onze jongens waren 10 en 7 toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis en er na een paar dagen als een ander mens uitkwam. In een andere wereld. Zie dat maar eens dan op een neutrale manier aan vier vragende en bezorgde, verdrietige ogen te vertellen. 

Wij konden dat niet. We waren intens verdrietig. En bang. Tot in elke vezel. 

We hebben er voor gekozen om vanaf dat moment er open en eerlijk over te vertellen. In de taal die hen op dat moment paste. 

Want er volgden vele controles in het ziekenhuis. Er volgden telefoontjes, bezoeken, bloemen, lieve attenties...en alles natuurlijk in het zicht of gehoor van deze twee liefsten. 

Hóe de dingen binnenkomen bij je kinderen, realiseer je je vaak later pas. Als ze vragen gaan stellen over dingen waarvan jij dacht dat je het duidelijk verteld had. 

Die éne Vraag, de Vraag die je Nooit wil horen, is ook hier gepasseerd. ‘Mama, ga je dood? En wanneer dan?’ 

Naar eer en geweten en altijd vol van verdriet heb ik tot nu toe kunnen beantwoorden met ‘Ja. Ooit. Net als iedereen. Maar voorlopig écht nog niet! Ik ben van plan nog héél lang van dit alles te genieten!’ 

En daar is nog steeds niets aan gelogen. 

De uitvoer van dit Plan duurt gelukkig al vijf jaar en acht maanden. De ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Tuurlijk. 

Want door deze jaren heen heb ik relatief goede maar helaas ook regelmatig relatief slechte berichten gekregen. Want de ziekte breidt uit. Vreet me op. Legt beslag op de dingen die Goed Werken bij mij. En ik blijf bestrijden. Met man en macht. Met hulp van chemische ellende, alle kracht die ik in me heb en liefde. Veel liefde! 

Die liefde leidt ons er doorheen, als gezin. Soms nemen we een kortere weg, soms een weggetje waar het even wat rustiger is en waar een mooi uitzicht is. Dan zitten we even op een bankje, stil te genieten van het uitzicht. En soms nemen we de snelweg. 

En ja, ook wij maken fouten. Maar die fouten maken we wél samen met onze kinderen. We vallen, krabbelen op, helpen elkaar overeind als het nodig is. Soms ben ík dat bij de kinderen, vaak zijn het de kinderen die het bij ons doen; een arm, een lief woord, een onverwachte stevige wat onbeholpen jongensknuffel. 

De keerzijde van dit (harde) alles is dat ze leren wat veerkracht is, wat ‘je inleven in de ander’ betekent, ze leren relativeren, ze leren genieten van schijnbaar onbelangrijke maar mooie dingen....

Ze leren leven. En dat is onze beslisboom. 

NB 1 

Vandaag was er goed nieuws. De chemopillen doen uitstekend hun werk. De tumormarkers zijn nóg meer gezakt. Mijn lijf voelt goed aan, ik heb geen pijn of ernstige bijwerkingen en hoef me eind januari ‘21 pas weer te melden. 

NB 2 

Voor ouders in een vergelijkbare situatie: je hoeft dit niet alleen te doen. Al dat kiezen. Ook op onze weg hebben we o.a. gebruik gemaakt van de expertise van het Ingeborg Douwes Centrum in Amsterdam, het AVL en natuurlijk de huisarts.