De smaak van frambozen

FLOWERPOWER Het zegt niet álles. Is relatief. Het geeft geen enkele garantie. Het is een momentopname. Het is vandaag. Nu. En wat in september komt, zien we dan wel weer. Het haar dat ik nog heb, gooi ik in de wind. Meewarige blikken van anderen, werp ik over mijn schouder. De kilo’s blijf ik te lijf gaan. De opvliegers gedoog ik. Voor het eerst sinds een jaar is de tumormarkering in mijn bloed iets gedaald. En waren andere indicatoren beter dan alle afgelopen keren. Een lichtpuntje. Ik lach de zomer tegemoet! De AVL border glansde vandaag van de regen en was prachtiger dan ooit.

(BE) HOED ME Door de medicijncocktail die ik nu bijna een jaar neem, ben ik al 2/3 van mijn haar kwijt. (En nee, het is niet eens chemo) En het gaat in rap tempo door. Ik steven af op pruik, hoed, kaal, doekjes en sjaaltjes. En nog meer dan van al die andere waardeloze bijwerkingen (stijf, stram, extreme opvliegers, aankomen, huiduitslag, dubbel zien, lenzen niet verdragen) vind ik dit de ergste. Ik wil het niet. Het maakt me zo ongelukkig. Ik haat het ‘gedoe’ en denk aan strand en zee deze zomer. Hóe dan..????! Ik heb er het lef en de kracht nog niet voor. Heb dat vaak nog zo nodig om de dag überhaupt door te komen, daar gaat de energie naartoe. De aftakeling wordt zichtbaarder en zichtbaarder en ondanks alle wijsneuzen die roepen ‘het gaat om de binnenkant’. De groeten. Jullie zagen het niet zo aan mij hè. Vier en een half jaar lang hoorde ik regelmatig ‘Joh, je ziet er goed uit!’ En nu komt ‘ie eraan. Wéér een andere Lies. Maar nu dus de buitenkant.