De smaak van frambozen

RECENSIE Vorige week donderdag overhandigde Frankie van Dam me het boekje van Annelies Dronkert: De smaak van frambozen. Ik was de dag ervoor niet in de gelegenheid geweest om naar de boekpresentatie te gaan. Zo attent om het boekje voor me mee naar school (de SoU) te nemen, waarvoor nogmaals dank! Ik ben er in het weekend in begonnen en heb het vanochtend uitgelezen. Ben ervan onder de indruk... Tot tranen geroerd (mijn moederhart huilde met je mee!), maar ook hard gelachen. Dochterlief rolde soms bijna van het voedingskussen af, haha! Af en toe mijmerde ik ook wat weg. Zullen wij ook dergelijke gespreken met onze jongens voeren als ze wat groter zijn, vroeg ik me dan af. Al is het begin er al. De vragen die we af en toe voorgeschoteld krijgen. Hun mening die ze niet onder stoelen of banken steken. Hun 'Ieuwwww'. Heerlijk! Terug naar jou(w boekje), Annelies. ☺ Wat kun je mooi en pakkend schrijven! Zelfs over de moeilijkste dingen die je op je pad tegenkomt. Respect! En wa

STRALEND 2 November jl. had ik een PET scan/MRI van mijn hele lichaam. Zo'n scan vraagt voorbereiding, mentaal maar zeker ook fysiek. Nuchtere maag, een stevig radioactief infuus, een uur volledig afgezonderd heel stil liggen tijdens het toedienen van het infuus én dan nog eens een klein uurtje in de scan (ook heel stil) liggen in een oorverdovende herrie. Daarna begint de mentale rollercoaster; een ruime week wachten op de uitslag.... Gekmakende gedachtes en het herbeleven van momenten is wat volgt. Doemscenario's, complicaties, horror diagnoses en het-beste-wat-kan-gebeuren, alles passeert. Ik dacht plotseling aan één moment uit die hele reeks toen ik vanochtend de uitslag kreeg. De zon die op een indrukwekkende manier door de wolken kwam toen ik na afloop van de scan die 2e november weer naar buiten liep bij het AVL. De uitslag is, voor nu, een stralend lichtpunt. Alle uitzaaiingen staan daadwerkelijk 2,5 jaar stil, zien er rustig uit en er lijkt niets bij gekomen te zi