De smaak van frambozen

GIERENDE BANDEN Het AVL is een huis vol emotie. Hoe kan het ook anders. Iédereen die er komt, is er vanwege dat ene afschuwelijke; kanker. Ziek zijn. Beter willen worden.   En toch weet je dat het een goede plek is om te zijn áls je zo ziek bent.  Afgelopen woensdag had ik weer een afspraak. Bloedprikken. Wegen, meten en een gesprek met mijn oncologe. Bekijken of de nieuwe medicatie, chemopillen, überhaupt aanslaat. Mijn lijf zat al anderhalve week vol ongezonde spanning, zeker na de laatste afspraak waar zo pijnlijk duidelijk werd dat ik de hormoonpillen zou moeten gaan inruilen voor zwaarder geschut. Weer een stapje verder de buik van dat monster in.  Het was druk op de poli. Komen en gaan van mensen. Jong, oud, ziek, niks-aan-te-zien, rolstoelen. Stugge blikken, open vizieren, pijn, neutrale uitdrukkingen.  Het spreekuur van mijn oncologe liep ineens uit. Van geen wachttijd naar zeker 25 minuten wachttijd. En ik wist wie ik naar binnen had zien gaan. Een jong meisje, net twintig, sa

  STORM OP ZEE Nou, daar sta ik dan. Met afschuwelijk nieuws aan het begin van de Borstkankermaand. Niks te vieren, jongens. Met je roze ‘feestje’.  Ik kreeg ‘m woensdag jl. snoeihard om mijn oren, de uitslag van de laatste PET-scan.  Een harde rechtse; uitzaaiingen zijn toegenomen. Een felle linkse; er is nu ook iets te zien in je lever. En een adembenemende laatste stoot in mijn maag; de anti hormoonmedicatie helpt niet meer, na bijna zes jaar. Je moet zo snel mogelijk starten met chemo tabletten. Daar hing ik, in de touwen van de AVL arena. Wezenloze blik, slappe benen, geen woord uit kunnen brengen, mijn armen links en rechts zoekend naar steun.  Geen traan laat ik. Ik moet door. Schouders eronder. Bijsluiter lezen want dit wordt écht serious business. De jongens overeind houden. Hulp van Frankie en anderen aanvaarden.  Tuurlijk zakken mijn schouders. Ben ik bang. Is alles in mij gespannen en vol afgrijzen en ongeloof.  Maar vanbinnen voel ik ook woede. Ik zou álles kunnen verscheu