STORM OP ZEE

Nou, daar sta ik dan. Met afschuwelijk nieuws aan het begin van de Borstkankermaand. Niks te vieren, jongens. Met je roze ‘feestje’. 

Ik kreeg ‘m woensdag jl. snoeihard om mijn oren, de uitslag van de laatste PET-scan. 

Een harde rechtse; uitzaaiingen zijn toegenomen. Een felle linkse; er is nu ook iets te zien in je lever. En een adembenemende laatste stoot in mijn maag; de anti hormoonmedicatie helpt niet meer, na bijna zes jaar. Je moet zo snel mogelijk starten met chemo tabletten.

Daar hing ik, in de touwen van de AVL arena. Wezenloze blik, slappe benen, geen woord uit kunnen brengen, mijn armen links en rechts zoekend naar steun. 

Geen traan laat ik. Ik moet door. Schouders eronder. Bijsluiter lezen want dit wordt écht serious business. De jongens overeind houden. Hulp van Frankie en anderen aanvaarden. 

Tuurlijk zakken mijn schouders. Ben ik bang. Is alles in mij gespannen en vol afgrijzen en ongeloof. 

Maar vanbinnen voel ik ook woede. Ik zou álles kunnen verscheuren met mijn tanden. Met huid en haar. Pislink ben ik. 

Het verdriet zit te diep maar zal vast komen. Hou me maar vast als het zo ver is. Je merkt het vanzelf. 

Voor nu helpt de zee. En mijn lief.