DALEN

 

Een wat minder kunstzinnig ‘schrijfseltje’ want daarvoor ontbreekt de energie, maar wél even update.  Helaas wat meer dal dan hoogte. 

Eind januari kon ik schrijven over mijn Corona ellende. Ik ben toen als een haas gaan revalideren om maar zo snel mogelijk weer aan de chemopillen te kunnen. Bloedonderzoek wees uit dat de tumormarkers weer op t ‘oude’ niveau terug waren, doordat ik twee maanden niets kon nemen. 

Mijn longinhoud nam toe van startpunt-na-Corona 40% naar 80% in korte tijd, ik kon bijna een uur lopen per dag! Het was van korte duur.  Begin maart had ik pijnklachten in mijn zij. Van huisarts naar huisartsenpost, van vermoedens naar onduidelijkheden. Het bracht me uiteindelijk naar een AVL opname van een week in april. 

Drie plekjes zijn daar bestraald, mijn linker onderrib mijn borstbeen en mijn rechter onderrib. Diverse morfine ‘soorten’ uitgeprobeerd. Opiaten en ik zijn geen beste vrienden. Nachtmerries ‘s nachts, en me zo vreselijk níet mezelf voelen dat ik de pleister er uiteindelijk heb afgerukt. Ellende spul. Dan maar paracetamol. 

Na Hotel AVL nu anderhalve week thuis, voornamelijk op bed. Alles ‘hangt’ aan borstbeen en ribben als je wilt bewegen en de bestraling maakt ook dat het botvlies is verbrand en dus niet soepel over elkaar schuift zoals dat bij botvlies hoort te gaan ;-) dus dat levert veel pijn, woede en frustratie op. Ik lig, ik loop een beetje op de bovenverdieping en lig me te verbijten over alles wat ik niet kan. 

Ik weet het. Positief denken. Niet in de put zakken. Niet doemdenken. Ook dit gaat voorbij. Etc. Heel af en toe lukt het hoor! Een lach door een traan. Maar lange telefoontjes lukt even niet. Zo veel post en lieve dingen worden er weer bezorgd. Ik zou jullie allemaal willen  omarmen. 

Het lukt even niet. Dus laat ik de tranen stromen en word daar vervolgens ook weer pissig om. Alles gaat door, en ik sta stil. 

PS volgende keer weer een stukje zonder zelfmedelijden. Hoop ik.