TIJD, in eb en vloed

Na de zomervakantie brak een onrustige, lastige, ingewikkelde tijd aan. 

Twee serieuze opnames in het AVL, kort op elkaar, volgden elkaar op. Niet voor een paar dagen. Welnee, gewoon meteen IC en daarna door naar een reguliere afdeling. Weken. Augustus opgenomen. De 17e verjaardag van Rink gemist. September. De verjaardag van mijn mama gemist. 

Woensdag 28 september mocht ik naar huis. Een warm, sluitend, professioneel maar ook bijzonder lief netwerk had zich al in gang gezet. Líefste familie en vrienden die elke dag koken, de huisarts die samen met Thuiszorg alle medische zaken als geen ander oppakt en regelt. En daar, als spil, Frankie die helpt met bed regelen, rolstoel, medicatie…en een ongekende ondersteuning geeft bij alle (praktische) zaken die je maar kunt bedenken. Om de emotionele kant niet te vergeten! Wat zien, horen en voelen we elkaar intens. 

Mijn lijf is zo verzwakt. Aardig wat jasjes uitgedaan, iets met vet- en spiermassa en ‘sneeuw voor de zon’. Staan kan met hulp. Zitten en liggen is fijner. 


De aanleiding van deze opnames was uiteindelijk een te hoog stijgend calciumgehalte waardoor ik in ieder geval de eerste opname in een meer dan heftig delier raakte. Details ga ik jullie besparen. 

Boosdoeners: de kankercellen in mijn rug, stoeien zich nu door het calcium heen. (‘Normaal’ gesproken houdt een gezonde calciumspiegel het iets tegen, even kort door de bocht gezegd) 


In het hele proces van ziek-zijn herken ik vaak pas achteraf, dat ik een stapje maak naar een volgende fase. Het gaat geleidelijk. Ik groei ‘erin’ en ineens weet ik waar ik weer sta. 

Nu, in het ziekenhuis, werd deze overgang rauw en heel concreet. Want, wat volgt? 

Gesprekken volgden. En niet de minste gesprekken. 

Specialisten, pijnteam, mijn ‘eigenste’ vaste oncologe, fysiotherapeut, zaalartsen, verpleegkundigen…Ze passeerden allemaal. Over dat ene. Wat gaan we doen? 

Frankie en ik spraken hen samen, op naar een keuze in dit woud van ellende, eigenlijk zonder prognoses. 

Soms sprak ik hen alleen. Verdrietig. Woest. Verslagen. En toch óók weer open en met veerkracht. Uit mijn tenen. 


Concreet. De meest heftige chemo ertegenaan gooien? Een mogelijke winst van weken zonder garanties? Nóg een calciumstijging -inclusief eventueel delier- afwachten? Niet kunnen praten, mezelf niet zijn en wegkwijnen voor de ogen van mijn meest geliefden? Niet voor mij. 


Maar wat is dan Wél Kwaliteit van Leven voor mij persoonlijk? En wat kan dat inhouden binnen ons gezin in deze fase? Hoe geven we dat de vorm die óns past? 


De keuze die ik -en wij- maakten, maak ik voor mijzelf en voor mijn gezin. Het is zó persoonlijk….en voor mij al zo los van ‘wat anderen zullen vinden’. En dat werkt enórm bevrijdend, helend ook. 


Kwaliteit van Leven is voor mij en ons nu: dag voor dag. Het nemen zoals het komt. De mooiste momenten samen, zoeken, maken en pakken en koesteren. Huilen. Lachen. Ook de gewone dingen door laten gaan op een bijzondere en intense manier. Om nooit kwijt te raken. 


Dit is Levensles 3.0 

We hebben vandaag de Tijd. In eb en in vloed.  





Reacties

Een reactie posten