SUITE 11

Hij zei het; ‘Suite 11 voor mevrouw Dronkert!’ Mjammie. Hopelijk een schoon bed en een schone jacuzzi, of beter nog, een mooie stortdouche. En vást een goed gevulde mini bar met vers fruit, mango smoothies en.....en misschien een manicure/pedicure behandeling erna! Ik ging bijna likkebaardend naar binnen.

Hij zei het echt; Suite 11 voor mevrouw Dronkert!’ En ik moest nog een beetje gniffelen om dat ‘suite’. 

Maar zo noemen ze deze isoleerkamer in de COVID gang van het VUmc. 

Met gillende sirenes, scheurende banden door twee onvervalste Amsterdamse toppers erheen gebracht, al halverwege de trap thuis eraf geplukt en aan een enorme zuurstoffles gekoppeld. 

Dag 12 van mijn COVID infectie en ik red het bijna niet meer. Twaalf dagen vecht mijn lijf nu tegen koorts, hoge koorts. Ik kan niets binnenhouden, geen water geen eten. Hoofdpijn, geur- en smaak weg. Dit is vele, vele malen erger dan ‘een griepgevoel’. Het gaat vreselijk op en neer en als je denkt, oh, iets beter. Vergeet het maar. Mijn krachten nemen af en ik word nu ook benauwd. Twee stappen zetten en ik ben buiten adem. Letterlijk. Praten kan bijna niet.

De zuurstoffles in de ambulance is heerlijk. Nu al mijn grootste vriend. De verplegers zijn hartverwarmend professioneel, ondersteunend en grappig bovendien. Ik neem de 140 km p/u door Amstelveen en de vervloekte drempels overal, voor lief. 

In mijn Suite 11 word ik onmiddellijk aangesloten op van alles. Hartfilmpje, infuus erin, antibiotica, dexamethason.....en dan racen ze me door naar de CT scan voor een longfoto. Ook nog even. 

Dit wordt geheid een opname. Zonder zuurstof gaat nu niet, dan gaan mijn organen er ook mee stoppen. Hier blijven dus.

Dat ik mijn kankerbehandeling nu los moet laten, vind ik afschuwelijk maar ik ben tegelijkertijd zo ver weg dat ik er niet veel aan denk. Eerst blijven ademen.

De afgelopen dagen waren gruwelijk. Mijn man Frankie is twee dagen na mij ziek geworden. Kan alleen maar liggen, heeft koorts en voelt zich ‘onder wel honderd vrachtwagens liggen’ en het is de vraag of ook hij niet opgenomen moet worden. 

(Inmiddels is duidelijk dat dit gelukkig niet hoeft)

Zoon van 16 verzorgt ons ál die tijd. Verzorgt zijn broertje, heeft zelf online lessen, komende week heeft hij een toetsweek en hij ruimt mijn spuug op, wrijft over mijn arm en spreekt me bemoedigend toe. Inmiddels is ook hij positief. Hij klaagt niet, doet álles en blijft rustig. 

De koelkast is voller dan ooit door allerlei lekkers van familie en vrienden. We komen niks tekort! En wat fijn om juist ook voor de jongens zoveel lieve positieve aandacht te krijgen. Dat doet zó goed ondanks dat ik snap hoe pijnlijk het ook voor jullie is dat níemand naar binnen kan, dat alles op de mat moet worden gezet en dat de peptalks van afstand zijn, per app of per post. En toch werkt ook dat. 

In het VUmc probeer ik nu aan te sterken. Ik ga naar het toilet met een rollator en een zuurstoftank. Voel me een Mount Everestbeklimmer erna. (Ken je die films, dat ze nog iets te gaan hebben voor de top, dan in een storm belanden en ergens neerstorten vanwege een lege zuurstoftank....Afijn. Die films) 

Ik maak wat stappen en keer dan uitgeput weer terug naar bed. Zuurstoftank weer even wat meer opendraaien. Die is bij mij gelukkig nog gevuld. 

Ik kan het leed-verhaal nog wat langer maken. Meer voorbeelden geven. Ik zou kunnen filosoferen over het ‘waarom ik/wij? Hadden we nog niet genoeg op ons bordje?’ En ‘zijn we niet voorzichtig geweest?’ Maar ook daar wil ik geeneens woorden aan besteden. Ik kan weer schrijven en dát is mijn lijntje met jullie. Dat is wat telt voor mij. 

Het is nu, en dit is het. En we zijn bij lange na niet de enigen. 

Zowel Frankie als ik lijken nu toch een weggetje omhoog gevonden te hebben. 

Het standbeeld voor liefde, moed, kracht, power, verantwoordelijkheidsgevoel en overzicht gaat naar onze zonen. 

De medaille voor doorpakken en het hoofd bieden aan mijn eigenwijsheid (“ja, gaat echt beter, kan best thuisblijven”) gaat naar onze gelukkig nóg koppiger huisarts. 

De tegoedbon voor ‘100 jaar liefde’ naar al die lieve helpende en appende familie en vrienden die meteen klaarstonden. Jullie. 

De grootste tip gaat naar ook jullie. Boek nooit Suite 11. In welk hotel dan ook.