De smaak van frambozen

ZE IS MOOI, ZOALS ZE IS V ijf jaar geleden  werd ik  ernstig ziek. De diagnose ´uitgezaaide borstkanker´ viel, simpel gezegd, nogal koud op mijn bordje. Nooit wat gevoeld, nooit iets vermoed. Wat nu….? In die vijf jaar veranderde er  natuurlijk  veel . Zo  ben ik gestopt met werken en ontstond er een zoektocht naar een andere  dag invulling .  Natuurlijk bleek deze  zoektocht later over iets anders te gaan. Het werd   -   deels -  een zoektocht naar mijn nieuwe Zelf.  Rond 2018 schreef ik een blog over ´wie ben jij, zonder je werk?’ En die vraag dekt eigenlijk nog steeds goed de lading. Ik werkte hard. En veel. En was ook in mijn toenmalige werk idealistisch en bevlogen; vast van plan er iets schitterends van te maken. En toen dat stopte en ik ineens fulltime thuis was,  mijn werkkring waar ik me al zo´n 16 jaar in begaf, wegviel en ik me  in dichte nabijheid van man en kinderen  be vond , begon de zoektoc...

VIJF Exact vijf jaar geleden zat ik in een extreem naargeestige periode. De achtergevel van ons huis lag eruit door een verbouwing, het huis was donker en koud en het gat was afgeschermd door een vezelplaat. En ik kwam ineens door een gek toeval, in het ziekenhuis terecht voor een verwoestende diagnose. Er volgden onderzoeken. Geen enkel onderzoek gaf lucht, ruimte of opluchting. Het zwartste scenario lag voor me. Angst, paniek, woede....alles overviel me; met één grote golf spoelde het over me heen. Vijf jaar na deze donkere periode, begeef ik me -weer- in ongeloof en angst. Maar ik laat me niet pakken. Dat binnenzitten, dat ken ik. Die rondtollende gedachtes, die ken ik. En ook het machteloze gevoel. De tranen. Het idee overgeleverd te zijn aan iets buiten je macht. En toch. Het komt goed. Linksom of rechtsom. Ik zorg gewoon voor nog meer friszure, zachte, heerlijke frambozen. Hoe dan ook.