ZE IS MOOI, ZOALS ZE IS

Vijf jaar geleden werd ik ernstig ziek. De diagnose ´uitgezaaide borstkanker´ viel, simpel gezegd, nogal koud op mijn bordje. Nooit wat gevoeld, nooit iets vermoed. Wat nu….?
In die vijf jaar veranderde er natuurlijk veel. Zo ben ik gestopt met werken en ontstond er een zoektocht naar een andere dag invulling. Natuurlijk bleek deze zoektocht later over iets anders te gaan. Het werd -  deels- een zoektocht naar mijn nieuwe Zelf. 

Rond 2018 schreef ik een blog over ´wie ben jij, zonder je werk?’ En die vraag dekt eigenlijk nog steeds goed de lading. Ik werkte hard. En veel. En was ook in mijn toenmalige werk idealistisch en bevlogen; vast van plan er iets schitterends van te maken. En toen dat stopte en ik ineens fulltime thuis was, mijn werkkring waar ik me al zo´n 16 jaar in begaf, wegviel en ik me in dichte nabijheid van man en kinderen bevond, begon de zoektocht pas echt. Het eerste jaar was dit niet waar ik me mee bezighield. Daarvoor was de schok te groot en het trauma te rauw en pijnlijk. 
Later begon het zoeken naar ‘eigen ruimte’, eerst in de meest fysieke zin van het woord. Ik bakende mijn ruimte af want ons huis heeft geen eigen kamer voor alle gezinsleden. Ik creëerde eigen hoekjes, eigen momenten waarop ik ergens ´alleen´ kon zijn. 
Dat ´alleen zijn´ is wel iets wat bij me hoort. Ik houd van mensen om me heen en heb dat, zoals zovelen, nodig. Maar ´alleen zijn´ is ook een wezenlijk onderdeel van wie ik ben. Weg kunnen dromen. Eén zijn met mijn eigen gedachtes. Dingen op een rijtje krijgen. Zoeken naar rust in lijf en hoofd. Afstand kunnen nemen om nabijheid te hervinden. 

Zoals alles in het leven, ging ook dit in een prachtige golfbeweging. Van zoeken naar fysieke rust, ging de vloedgolf over in een kabbelend, aanrollend golfje dat vaker dan me lief was, ‘wie ben jij?’ kon fluisteren. Tsja. Wie ben ik zonder mijn werk? Zonder de waardering van collega’s? Zonder de opbouwende of soms negatieve kritiek van leerlingen, ouders en leidinggevenden? 
Wie ben ik, zonder dat ik jou vertel wat mijn achtergrond is? Welke opleidingen ik heb gedaan? Waar ik vandaan kom? 
‘Redelijk existentieel’ hoor ik je denken. Dat klopt. Maar kennelijk, om bij Mij te komen, moet ik door deze golven heen. En dus laat ik me erdoor opslokken, natspetteren en optillen, zelfs zo, dat de grond soms weg is onder mijn voeten. 

Ik ben nog steeds die eb en vloed. Ik beweeg mee. Probeer dingen uit. Val en sta weer op. En leer, dat ik dit ben. Met alle mooie goede dingen en met alle slechte dingen die ik ook in me heb. 
Ik weet, dat jij een beeld van mij hebt. Dat beeld, dat maak jij, in jouw hoofd. En dat beeld in jouw hoofd, zal me steeds meer worst wezen. Want zo is het ook wel weer. 
Het beeld in mijn hoofd….het beeld dat ik zelf maak, is wat steeds meer telt. Een beeld waarbij ik probeer om steeds minder af te gaan op weten en steeds meer te voelen. 
Van hoofd naar hart.

In die zoektocht kom ik veel tegen. Mensen, dingen, manieren van denken, noem het maar. Mijn eb en vloed van hoofd naar hart, bracht me bij de opleiding ‘Intuïtie en Mediumschap’van Marion Kessler. En ook begon ik september 2019 aan een cursus boetseren. En waar schrijven nog veel over ‘hoofd’ gaat, merkte ik al snel dat boetseren veel en veel meer ‘voelen’ is. Hoe passend. 

Deze cursus boetseren kon door de Corona-uitbraak niet afgerond worden en afgelopen week haalde ik mijn niet-afgemaakte sculpturen op. 
Aan onderstaand meisje was ik net begonnen. Ik wilde haar nog anders vormen. Mooier maken. Een boek in haar handen geven. Haar voeten iets groter maken en haar armen iets wijder. En dan nog glazuren en bakken. Ze was nog niet af. 
Ik plaatste haar foto met bijbehorend commentaar op socialmedia. En las de reactie van een ver familielid, snoeihard, waar en mooi: 

‘But she is beautiful, the way she is!’

Ja. Zo is het. Dit ben ik. En dit is het leven.