VIJF
Exact vijf jaar geleden zat ik in een extreem naargeestige periode. De achtergevel van ons huis lag eruit door een verbouwing, het huis was donker en koud en het gat was afgeschermd door een vezelplaat. En ik kwam ineens door een gek toeval, in het ziekenhuis terecht voor een verwoestende diagnose. Er volgden onderzoeken. Geen enkel onderzoek gaf lucht, ruimte of opluchting. Het zwartste scenario lag voor me. Angst, paniek, woede....alles overviel me; met één grote golf spoelde het over me heen.
Vijf jaar na deze donkere periode, begeef ik me -weer- in ongeloof en angst.
Maar ik laat me niet pakken. Dat binnenzitten, dat ken ik. Die rondtollende gedachtes, die ken ik. En ook het machteloze gevoel. De tranen. Het idee overgeleverd te zijn aan iets buiten je macht.
En toch.

Het komt goed. Linksom of rechtsom.

Ik zorg gewoon voor nog meer friszure, zachte, heerlijke frambozen. Hoe dan ook.