GARANTIE DOOR DE DEUR HEEN
In augustus jl. startte ik met een nieuwe combinatie van medicijnen, ter vervanging van Tamoxifen, die ik vanaf 2015 heb genomen. Mijn primaire tumor was gegroeid en de uitzaaiingen waren actiever dan ervoor. Het leek tijd voor het volgende potje van de AVL medicijn-plank.
Onzeker, verdrietig, teleurgesteld en zwaarmoedig begon ik aan de nieuwe cocktail. Mijn lijf moest eerst de andere chemicaliën er nog uitwerken en de volgende mix werd er al ingegooid. Dit  chemische circus voelde, zeker in augustus en september , aan als de laatste dag van de Tachtigjarige Oorlog. Uitputtend, energievretend, gesloopt en vermoeid tot in mijn tenen....me begevend in een niemandsland. Want het was nog maar afwachten of deze nieuwe pillen gingen werken. En daar moest ik zeker vier maanden voor nemen.
Vandaag kwam het eerste (onofficiële)
verlossende woord van de radiologe. Dat wat ze dééd, maakte me direct emotioneel. Ze legde na enige minuten haar echo scanner neer en zei ‘ik ga even op de oude foto’s kijken waar het precies zat want ik zie weinig’.
Mijn vermoeden werd bevestigd na een kort gesprek. Het is minder geworden. Aanzienlijk.
Ik ben opgelucht, blij en gelukkig en zal doorgaan met de pillen maar bovenal met álles wat ik daarnaast doe ter ondersteuning van hart, lijf en hoofd. De deur die op een kier stond en waartegen ik mijn gewicht moest laten leunen om ‘m open te houden, gaf mee vandaag.
De deur in mijn tuin, mijn wereld, staat weer wijder open. Ik voel, proef en zie de kleuren om me heen. Frisse lucht stroomt naar binnen. En naar buiten. Dit is mijn Nu.