KOORDDANSEN

In april 2015 heb ik leren koorddansen. Niet omdat ik zo graag wilde maar omdat de weg even ophield en de enige mogelijkheid om verder te lopen, dat koord was.
De afgrond onder me leek onpeilbaar diep en ik schuifelde met ware doodsangst erover, het zweet over mijn lijf, voetje voor voetje naar voren.
De jaren vorderen en ik oefen nog steeds elke dag op dat koord. Soms gaat het goed, soms gaat het beter en weer een andere keer wil ik bijna afstappen en denk ik het nooit te leren.
Afgelopen twee weken werd het me extra moeilijk gemaakt. Koorddansen 2.0
Mijn stok voor een goede balans werd afgepakt en het leek zelfs alsof iemand moedwillig het koord los zou maken aan de overkant. Ik wiebelde en ging weer even voetje voor voetje, voelde het zweet weer van me af druppelen en dacht ‘Mij krijg je niet. Ammenooitniet’. Zo schuifelde ik naar het midden, zette mijn voeten schuin en schrap en hield mijn blik naar voren. Niet omlaag kijken. Nooit omlaag kijken. Diep ademhalen en vertrouwen op mijn eigen voeten, mijn balans, mijn lijf.....zonder stok ga ik verder, steeds zoekend naar het juiste evenwicht bij elke stap. Maar verder ga ik.

NB
Mijn medicatie is gewijzigd (een andere pil en eentje erbij) maar er lijken gelukkig geen uitzaaiingen bijgekomen te zijn in organen of op botten. Dat wat er zit, is alleen iets actiever geworden.