PROJECT VEERKRACHT

Beter hadden ze het niet kunnen noemen, deze wetenschappelijke onderzoekssamenwerking waarvoor ik me onlangs opgaf, tussen AVL, VUmc, Amstelland, Noordwest ziekenhuis, Rijnstate en Spaarne.
Als geen ander behoor ik tot de doelgroep. Uitgezaaide borstkanker-patiënt die fitter en sterker wil worden en meer kracht wil krijgen. En als klap op de vuurpijl geven ze aan dat je op moment van aanvang onderzoek juist níet fit hoeft te zijn. Bofkont die ik ben. Ik heb nog nooit zo perfect in een profielschets gepast vermoed ik. Drie eisen en ik voldoe ruimschoots aan alle drie!

Afgelopen week vond de intake plaats bij fysiotherapie IBIS in Amstelveen. Ziekte geschiedenis doornemen, wat vragenlijsten invullen en kennismaken met Maaike, de fysiotherapeut die me gedurende 12 weken gaat begeleiden. Zij heeft een onco-aantekening en begeleidt gemiddeld zo’n 20 oncologie patiënten per week.
Zij weet, door contact te hebben gehad met het AVL, waar mijn uitzaaiingen zitten en welke (kracht-)oefeningen voor mij niet handig zijn om te doen.
Dat alleen al geeft me nu al een sprankje vertrouwen terug. Want het vertrouwen in mijn eigen lichaam ben ik de afgelopen drie jaar volledig kwijt geraakt. Dat wat ik voel (en ik voel veeeeel op een dag!) juist inschatten is elke keer weer een klus.

Vandaag was het zover. Op de allerheetste lentedag ever, ga ik samen met Maaike wat conditietesten doen. Ik heb aangegeven dat ik mijn eigen fysieke grenzen niet meer ken en ook bang ben om ze te verkennen, bang om ergens schade aan toe te brengen die mij verder van huis kan brengen dan ik nu ben.

Ik zoek mijn sportkleding op, hul mij volledig in het zwart want wie weet, kleedt het nog af, want oh, wat voel ik me (al jaren) ongelukkig in dit lijf...En dan ga ik. Op de fiets. In de hitte. Nu al knalrood en de warmte prikkend tot in mijn haarwortels.

Als eerste een looptest. Maaike geeft direct aan dat ík het ben die de grenzen bepaalt. Ik moet aangeven wanneer ik langzamer wil lopen, of harder.
En ík ben het ook die achterlijk genoeg, mijn eigen prestatie direct vergelijkt met “vroeger.....roeide ik 500m in x seconden”.
Het is dus zó niet voor niets dat ik deze volgende uitdaging aanga, merk ik. En ik ben er klaar voor. Voortdurende confrontaties met mijn eigen veroordelingen over wat goed is, of niet goed, mijn eigen overtuigingen, mening en ideeën over mijzelf.....hoe dik ik ben, hoe log, hoe slap en zo niet krachtig.
Ik wil ze hierbij loslaten. Loslaten om te zoeken naar Nu. Wat kan ik Nu aan, hoe kan ik Nu sterker worden. Wat geeft mij Nu energie!

Ik heb maanden, jaren te stil gezeten. En hoe ijselijk moeilijk het is om mijzelf in beweging te krijgen, ervaar ik meteen vandaag. Maar God, wat kijk ik uit naar me vitaler en frisser voelen, buiten zijn, genieten van zon en beweging....

Veerkrachtiger zijn!