DE EERSTE TRAINING 25/4/18
Daar ga ik dan, de eerste echte training van Project Veerkracht. Onzeker maar ogenschijnlijk vastberaden loop ik van kleedkamer naar sportzaal, nog bijkomend van mijn gevecht met de kluisjes. Stond ik daar met mijn 0,20 eurocent in mijn hand, niks hoor, alles electronisch en hypermodern natuurlijk. Ik was hier dan ook 14 jaar geleden voor het laatst...Schaamrood staat me nu alweer op de kaken.
Fysio Maaike is er nog niet en ik besluit om niet angstig en passief bij de deur te blijven staan. Ik ga, hop, meteen aan de slag. Fietsen. Zo’n hometrainer begrijp ik nog wel en de hometrainer mij, neem ik aan.
Maaike sluit zich na een ruime tien minuten aan en laat me lekker doorfietsen tot een goed kwartier. We lopen daarna door naar de handbike. Vijf minuten en ik weet weer waar mijn schouders zitten. Was ‘t bijna vergeten.
Ik merk dat ik me erg bewust ben van alles om me heen; de sporters, de muziek en natuurlijk vooral de ultra hippe mooie strakke sportlijven in zelfde outfits. Het Grote Vergelijken begint en omdat ik weer wist waar mijn schouders zaten, voel ik ze als een baksteen zakken. Tot 60m onder NAP.
Maaike zet me, oh ironie, voor de spiegel. We gaan squatten. Ik overweeg met mijn rug naar de spiegel te gaan staan maar laat die gedachte varen. Dit Project gaat over mij. Mijn lijf, mijn conditie, mijn uithoudingsvermogen. En ik wilde mijzelf aankijken, figuurlijk én letterlijk, verdorie.
En zo squat ik verder, rood hoofd, op mijn lip bijtend, de aanwijzingen van Maaike volgend, al die rondtollende -negatieve- gedachtes wegduwend en tegensprekend. Weg ermee.
Step-ups volgen. Een knie protesteert een beetje en ik merk dat ik mijn balans moet zoeken op één been. Het zijn kleine voor buitenstaanders bijna onmerkbare fysieke veranderingen die de overgang (door medicijnen) met zich meebrengt. Dit is er eentje van; stijf en stram bewegen en snel uit balans zijn. En daar baal ik van. Voor mij is het groot want het staat zo in schril contrast tot de soepelheid die ik vroeger voelde. En weer kijk ik mezelf aan: piepen om wat ooit was of doorgaan en het Nu veranderen?!
De keus is gemaakt. Nu. En door!!
Maaike gaat terug naar de fysiopraktijk en ik ga nog even terug naar de hometrainer. Als afsluiter. Vastberaden. En niks ogenschijnlijk.
Daar ga ik dan, de eerste echte training van Project Veerkracht. Onzeker maar ogenschijnlijk vastberaden loop ik van kleedkamer naar sportzaal, nog bijkomend van mijn gevecht met de kluisjes. Stond ik daar met mijn 0,20 eurocent in mijn hand, niks hoor, alles electronisch en hypermodern natuurlijk. Ik was hier dan ook 14 jaar geleden voor het laatst...Schaamrood staat me nu alweer op de kaken.
Fysio Maaike is er nog niet en ik besluit om niet angstig en passief bij de deur te blijven staan. Ik ga, hop, meteen aan de slag. Fietsen. Zo’n hometrainer begrijp ik nog wel en de hometrainer mij, neem ik aan.
Maaike sluit zich na een ruime tien minuten aan en laat me lekker doorfietsen tot een goed kwartier. We lopen daarna door naar de handbike. Vijf minuten en ik weet weer waar mijn schouders zitten. Was ‘t bijna vergeten.
Ik merk dat ik me erg bewust ben van alles om me heen; de sporters, de muziek en natuurlijk vooral de ultra hippe mooie strakke sportlijven in zelfde outfits. Het Grote Vergelijken begint en omdat ik weer wist waar mijn schouders zaten, voel ik ze als een baksteen zakken. Tot 60m onder NAP.
Maaike zet me, oh ironie, voor de spiegel. We gaan squatten. Ik overweeg met mijn rug naar de spiegel te gaan staan maar laat die gedachte varen. Dit Project gaat over mij. Mijn lijf, mijn conditie, mijn uithoudingsvermogen. En ik wilde mijzelf aankijken, figuurlijk én letterlijk, verdorie.
En zo squat ik verder, rood hoofd, op mijn lip bijtend, de aanwijzingen van Maaike volgend, al die rondtollende -negatieve- gedachtes wegduwend en tegensprekend. Weg ermee.
Step-ups volgen. Een knie protesteert een beetje en ik merk dat ik mijn balans moet zoeken op één been. Het zijn kleine voor buitenstaanders bijna onmerkbare fysieke veranderingen die de overgang (door medicijnen) met zich meebrengt. Dit is er eentje van; stijf en stram bewegen en snel uit balans zijn. En daar baal ik van. Voor mij is het groot want het staat zo in schril contrast tot de soepelheid die ik vroeger voelde. En weer kijk ik mezelf aan: piepen om wat ooit was of doorgaan en het Nu veranderen?!
De keus is gemaakt. Nu. En door!!
Maaike gaat terug naar de fysiopraktijk en ik ga nog even terug naar de hometrainer. Als afsluiter. Vastberaden. En niks ogenschijnlijk.
Reacties
Een reactie posten