GELUKKIG ZIJN, WORDEN, SCHIJNEN EN BLIJVEN
Koen ligt naast me in bed en ik houd een peptalk over rapporten, opgroeien, overgaan, school......en al die dingen die er mee te maken hebben. Hij is verdrietig en moe. We houden elkaar vast en ik vertel hem hoe mooi hij is en hoeveel hij kan. Hij twijfelt in -bijna- alles aan zichzelf en ik kom er zelfs achter dat hij denkt dat hij na groep 8 al moet weten wat hij wil worden.
Met twee handen omvat ik zijn gezicht en zeg ik dat er maar één ding belangrijk is, en dat is gelukkig (worden en) blijven met jezelf en de mensen om je heen. Zachtjes zegt hij "maar ik kán toch niet gelukkig zijn, door alles met jou, mama...." De tranen lopen over mijn wangen. En zo gaat ons gesprek 'ineens' over Leven. Het kan niet meer over Leven gaan, dan zo. Ik vertel hem dat er áltijd dingen zullen zijn die minder leuk zijn, of erg, of vervelend. In ieders leven. En dat je steeds kunt proberen gelukkig te blijven, zélfs met mindere leuke, erge of vervelende dingen in je leven. En ik huil. Ik huil omdat ik van hen hou, omdat ik van het leven hou en omdat ik besef dat het hier over gaat. Dit is het.

Mijn ziek-zijn is confronterend en hard op veel gebieden. Voor mij komt dit het meest naar voren in relatie tot de jongens.
In mijn eentje kan ik het aan. Maar gaat het letterlijk over het welzijn van mijn kinderen, dan ben ik (nog?) te kwetsbaar en breek ik.
Tegelijkertijd kunnen gesprekjes met één van hen of beiden zo spiegelend zijn dat ik mijzelf dingen hoor zeggen, waarvan het besef bij mijzelf misschien nog niet eens was doorgedrongen. Ik wil eerlijk zijn naar de jongens toe en wil ze tegelijkertijd beschermen voor leed, pijn en ellende. Ze zijn te lief, te jong en te zacht om het aan te kunnen. Aan de andere kant zie ik een veerkracht, moed en levenslust die mij voedt zoals niets anders dit kan.
Zo werkt dat dus, het leren van de jongens is keihard werken -voor hen, voor mij- en gaat over het leren kennen van mijzelf met alle goede en slechte dingen die een mens kan hebben.